Στο άρθρο εξετάζεται ο ρόλος της (αποτυχημένης) λειτουργίας των φορέων κοινωνικοποίησης στην εγκληματογένεση, η ερμηνεία του φαινομένου αλλά κυρίως οι “υπόγειες “διασυνδέσεις των παραγόντων αυτών.
Το παρόν άρθρο εξετάζει και εγείρει προβληματισμούς σχετικά με τη σχέση των κοινωνικών δικτύων με τις πρακτικές της πλαστικής ιατρικής και τα όρια που (πρέπει να) τίθενται από πλευράς επαγγελματικής προβολής, νομιμότητας, ιατρικού απορρήτου και ιδιωτικότητας.
To φαινόμενο της κακοποίησης της γυναίκας, η οποία συντελείται μέσα στους κόλπους της οικογένειας (ενδοοικογενειακή βία) είναι παγκόσμιο, διαπολιτισμικό και διαχρονικό. Στο παρόν άρθρο επιχειρείται μια νομική προσέγγιση του ζητήματος με βάση τον ν. 3500/2006.
Το φαινόμενο της δημόσιας παραπληροφόρησης, επίσης γνωστό ως “fake news” ή “hoax”, έχει λάβει νέες διαστάσεις στην ψηφιακή εποχή, παρότι το φαινόμενο της διασποράς ψευδών ειδήσεων δεν είναι νέο. Είναι πλέον γεγονός ότι τα κοινωνικά δίκτυα στο διαδίκτυο αποτελούν πρωτογενή πηγή πληροφόρησης για τις ειδήσεις. Στην παρούσα μελέτη αναλύεται το αρ. 191 του ΠΚ, το οποίο ρυθμίζει το εν λόγω ζήτημα σε επίπεδο γενικής και ειδικής πρόληψης στην ελληνική έννομη τάξη.
Στη φυλακή, η προσωπική «ταυτότητα» του γονέα κινδυνεύει να ξεθωριάσει ή να περιέλθει σε προσωρινή αδράνεια και τη θέση της να πάρει η ιδρυματική ταυτότητα του «κρατουμένου».
Ο έλεγχος του εγκλήματος έχει υποστεί θεμελιώδεις αλλαγές τις τελευταίες δεκαετίες στις νοοτροπίες και τις πρακτικές που τον διέπουν, με κύριο πλαίσιο αναφοράς μια προδρασιακή προσέγγιση προσανατολισμένη στον κίνδυνο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το εγκληματικό φαινόμενο αποτυπώνεται περισσότερο ως ένα σύνολο διακινδυνεύσεων και λιγότερο ως ένα ζήτημα που πηγάζει από προσωπικές ή κοινωνικές παθολογίες, ενώ η εξασθένιση της αποκλειστικής ισχύος του κράτους να αντιμετωπίσει τους κινδύνους που το απειλούν, διευκόλυνε τη μετάβαση από την κυβέρνηση στη διακυβέρνηση.
Η εκδήλωση αντικοινωνικής ή/και παραβατικής συμπεριφοράς εκ μέρους των ανηλίκων νοείται ως μία μορφή επανάστασης και αντίστασης στην εξουσία, αφού η ανηλικότητά τους βιώνεται συχνά από τους ίδιους ως χρόνος εξάρτησης και καταπίεσης. Ο ανήλικος δράστης μη συνιστώντας μια μικρογραφία της προσωπικότητας του ενηλίκου, αλλά μια ξεχωριστή οντότητα με αντίστοιχες ιδιαιτερότητες.
Η επιστημονική αλαζονεία του 19ου αιώνα, που βασιζόταν στο θετικισμό, επανέρχεται στον 21ο αιώνα και -μέσω DNA- ξαναφέρνει στην επικαιρότητα τον γεννημένο εγκληματία (με τα παλιά ή και με τα νέα «στίγματα» ). Και μπροστά σ΄αυτόν τον εφιάλτη οι όποιες αρνητικές συνέπειες της λομπροζιανής Φυσιογνωμικής του Ενός (και μοναδικού) ανθρώπου μοιάζουν αθώα παιχνίδια του νου και της ψυχής… Ο ψυχολόγος αντικαθιστά τον αστυνομικό και η λογοτεχνία των λαϊκών ηρώων δίνει τη θέση της σε παρανοϊκά τέρατα στα οποία συνυπάρχει ο πρωτογονισμός με τον (τεχνολογικό) πολιτισμό.
Ο τροβαδούρος της λαϊκής ψυχής Στέλιος Καζαντζίδης συνέδεσε με απλό τρόπο την αγάπη με το έγκλημα. «Εγκληματική» αγάπη ή έγκλημα από/με αγάπη. Βέβαια ο έρωτας δεν ταυτίζεται με την αγάπη, διότι εμπεριέχει στοιχεία «θυέλλης» (ψυχής τε και σώματος) αλλά σε κάθε περίπτωση η σχέση Έρωτα – Εγκλήματος διέπεται (και ελέγχεται;) από διάφορες παραμέτρους: βιολογικές, ψυχολογικές, πολιτισμικές, κοινωνικές. Αφού όμως το έγκλημα πάθους στρέφεται κατά του ερωτικού συντρόφου, αναρωτιέμαι ποιες πτυχές μετράνε περισσότερο: οι επιστημονικές προσεγγίσεις ή οι υπαρξιακές αγωνίες;
Η διαμεσολάβηση αποτελεί μια από τις κύριες πρακτικές της επανορθωτικής δικαιοσύνης και περιγράφεται ως η διαδικασία ειρηνικής επίλυσης διαφορών και συγκρούσεων, η οποία λαμβάνει χώρα μεταξύ των διαφωνούντων μερών και ενός τρίτου προσώπου, του ουδέτερου διαμεσολαβητή, με σκοπό την εύρεση μιας αμοιβαία αποδεκτής και ωφέλιμης λύσης. Στους στόχους της διαμεσολάβησης συγκαταλέγονται η αποτελεσματική αντιμετώπιση και επίλυση συγκρούσεων με εποικοδομητικό διάλογο, η αποκατάσταση των σχέσεων, η δόμηση και βελτίωση του επιπέδου συνεργασίας και επικοινωνίας, καθώς και η επανόρθωση της ζημίας ή βλάβης που έχει υποστεί το ένα από τα δύο αντιτιθέμενα μέρη.
