Tο διαδίκτυο και οι τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών αποτελούν πλέον εργαλεία για τη διάπραξη εγκληματικών πράξεων. Άλλοτε είναι απλά το μέσο για τη διάπραξη ενός «παραδοσιακού» εγκλήματος, το οποίο θα μπορούσε να τελεστεί και με άλλα μέσα, άλλοτε όμως αποτελούν τον απαραίτητο όρο για την τέλεση του εγκλήματος, το οποίο χωρίς αυτά δεν θα μπορούσε να τελεστεί.
Το παρόν άρθρο αναφέρεται στα είδη των απατών που τελούνται με την υποβοήθηση του Διαδικτύου και των νέων τεχνολογιών, αλλά και στο φαινόμενο της κοινωνικής μηχανικής ως εργαλείο εξαπάτησης.
Ένα hashtag στο Twitter, μία σελίδα στο Facebook, μία ιστοσελίδα ή ένα πρόγραμμα, μπορούν να αποτελέσουν μέσα αποκατάστασης της διασαλευθείσας έννομης τάξης; Ποιο είναι το όριο μεταξύ ενεργού πολίτη και αυτόκλητου «ψηφιακού» τιμωρού;
Λαμβάνοντας υπ' όψη τον πρόσφατο Ευρωπαϊκό Κανονισμό για την Τεχνητή Νοημοσύνη, στο άρθρο καταγράφονται οι μέθοδοι με τις οποίες τα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης μπορούν να συμβάλλουν στην προληψη και την καταστολή του εγκλήματος. Παράλληλα, δεν μπορούν να παραγνωριστούν οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν από την αυτοματοποιημένη λήψη αποφάσεων, μέσω της χρήσης τους.
Πού σταματά η ελευθερία της έκφρασης και πού ξεκινά η υποκίνηση βίας; Στο άρθρο εξετάζονται οι θεσμικές και νομικές παράμετροι του ζητήματος, αναζητώντας τη χρυσή τομή ανάμεσα στα δύο.
Η μετάβαση από την εμπιστοσύνη στo πλαίσιo της διαπροσωπικής σχέσης στην εκδικητικότητα και στην εκδήλωση μίας νέας μορφής κακοποίησης: το φαινόμενο του διαδικτυακού βιασμού, ή διαφορετικά, το φαινόμενο Revenge Porn.
To άρθρο άπτεται του φλέγοντος ζητήματος της χρήσης λογισμικού προκειμένου να προβλεφθεί η πιθανότητα μελλοντικής υποτροπής (π.χ. σε περίπτωση αναστολής εκτέλεσης) ενός καταδικασθένος και κατά πόσο η χρήση του από τους δικαστές (δυνητική ή υποχρεωτική) αποτελεί εκτροπή από το υφιστάμενο (φιλελεύθερο) μοντέλο αντεγκληματικης πολιτικής.
Η εποχή της τεχνολογικής επανάστασης στην οποία ζούμε δεν θα μπορούσε να έχει αφήσει ανεπηρέαστη την απονομή της δικαιοσύνης. Η διαχείριση ψηφιακών αποδεικτικών στοιχείων αποτελεί πραγματικότητα για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ). Παρ’ όλα αυτά, η επικράτηση τέτοιου είδους αποδεικτικών στοιχείων έναντι των κλασικών, όπως οι μάρτυρες, αποτελεί πρόκληση, ειδικά εφόσον ληφθεί υπ’ όψιν η ευάλωτη σε μεταβολές φύση τους.
Στο παρόν άρθρο παρουσιάζονται πέντε περιπτώσεις πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, οι οποίες έπεσαν θύματα κυβερνοεπιθέσεων με στόχο την υποκλοπή προσωπικών δεδομένων με σκοπό το κέρδος. Στη συνέχεια αναλύεται συνοπτικά το modus operandi και τα κίνητρα αυτών των δραστών.
Ένας νέος όρος σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη και το έγκλημα κάνει την εμφάνιση του. Πρόκειται για το λεγόμενο «έγκλημα μέσω τεχνητής νοημοσύνης» και στα αγγλικά AI Crime (AIC). Στο συγκεκριμένο άρθρο παρατίθενται χρήσιμα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τη χρήση συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης για την τέλεση εγκηματικών ενεργειών.
