Οι μύθοι γύρω από την ψυχοπαθολογία και την άσκηση εγκληματικών και βίαιων πράξεων, όπου και αν έχουν τελικώς τη βάση τους, πρέπει να καταρριφθούν. Το παρόν άρθρο αποτελεί το τρίτο και τελευταίο μέρος και ασχολείται ειδικότερα με ζητήματα όπως η διασχιστική διαταραχή της ταυτότητας και η ψυχοπαθητικότητα.
Στο μυαλό πολλών πολιτών όταν αξιολογούν την ψυχική κατάσταση ενός ατόμου που τέλεσε ένα έγκλημα επικρατεί ένα δίπολο: είτε είναι ψυχικά πάσχων/ουσα είτε όχι. Και αν όχι, τότε η ψυχική διαταραχή τον/την οδήγησε στο έγκλημα. Το παρόν άρθρο αποτελεί συνέχεια του πρώτου μέρους και επιχειρεί να ρίξει φως στα αληθινά διαγνωστικά κριτήρια του ψυχικά πάσχοντος ατόμου και τη σχέση του με το έγκλημα.
Η δικαιολογημένη άγνοια της κοινής γνώμης γύρω από τα διαγνωστικά κριτήρια και την κλινική εικόνα ενός ψυχικά πάσχοντος σε συνδυασμό με τη διαστρεβλωμένη εικόνα που οι κινηματογραφικοί σκηνοθέτες πολλές φορές προσφέρουν προς τέρψη του κοινού, έχουν συμβάλλει σημαντικά στη θεμελίωση και συντήρηση μύθων γύρω από την ψυχοπαθολογία και την άσκηση εγκληματικών και βίαιων συμπεριφορών.
Η θρησκεία είναι στοιχείο της πολιτισμικής ταυτότητας των ανθρώπων. Είναι όμως η ίδια η θρησκευτική πίστη παράγοντας για την ανάπτυξη από το άτομο τρομοκρατικής δράσης; Στο άρθρο διερευνώνται οι εικαζόμενες σχέσεις θρησκείας και εξτρεμισμού και εξάγονται χρήσιμα συμπεράσματα.
Tαινίες τρόμου ή κάτι περισσότερο; Τα snuff films υποτίθεται ότι δείχνουν πραγματικές δολοφονίες ανθρώπων και όχι ψεύτικες ή έστω καλοφτιαγμένες και αληθοφανείς. Όσον αφορά τον ορισμό "snuff films", τα αγγλικά λεξικά δίνουν τον ορισμό «πορνογραφική ταινία που απεικονίζει έναν αληθινό φόνο». Ο εν λόγω όρος πρωτοεμφανίστηκε την δεκαετία του '70 και υποτίθεται πως περιέγραφε ταινίες που απεικόνιζαν πραγματικούς φόνους.
Αντίθετα με την κοινή πεποίθηση ότι ο βιασμός έχει να κάνει αποκλειστικά με το σεξ (επειδή είναι σεξουαλικό έγκλημα), ο βιασμός έχει πολύ περισσότερο να κάνει με την επιβολή, τον έλεγχο και την επίδειξη δύναμης ενώ η ίδια η πράξη είναι περισσότερο το μέσο προς αυτά.
Πόσο πιθανό είναι οι πάσχοντες από ΙΨΔ και ιδίως όσοι κατακλύζονται από παραβατικές έμμονες ιδέες να περάσουν από τη σκέψη στην εγκληματική διάπραξη;
Η εντύπωση της τέλεσης στις φυλακές πράξεων "αυτοδικίας" σε βάρος (φερομένων ως) δραστών ειδεχθών εγκλημάτων, δημιουργεί εύλογα στο κοινό την πεποίθηση αφενός ότι παρόμοιες συμπεριφορές εμφιλοχωρούν επειδή "τέτοια εγκλήματα δεν τα ανέχεται η φυλακή", κατά το κοινώς λεγόμενο και αφετέρου ότι τελείται το έγκλημα του άρθρου 331 ΠΚ. Όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι…
Yπό το πλαίσιο της Περιβαλλοντικής Εγκληματολογίας και της Οπτικής Κοινωνιολογίας, μπορεί να αντιστραφεί αυτό το αρνητικό πρόσημο και να ληφθούν οι δημόσιες τοιχογραφίες όχι ως καταστρεπτικές για το περιβάλλον και τη φύση αλλά υποβοηθητικές για την αφύπνιση των πολιτών και των κατάλληλων θεσμών με σκοπό τη μεταβίβαση μηνύματος που αφορά την κλιματική αλλαγή. Όχι ως «έγκλημα».
Η σύγχρονη δυτική σκέψη κινείται σταθερά στον άξονα που χάραξε ο Διαφωτισμός, κατά τον οποίο η συντριπτική πλειονότητα των επιχειρημάτων προϋποθέτουν λογικά την υποστήριξή τους από επιχείρημα ή απόδειξη διυποκειμενικά ελέγξιμη και αποδεκτή.
