Tαινίες τρόμου ή κάτι περισσότερο; Τα snuff films υποτίθεται ότι δείχνουν πραγματικές δολοφονίες ανθρώπων και όχι ψεύτικες ή έστω καλοφτιαγμένες και αληθοφανείς. Όσον αφορά τον ορισμό "snuff films", τα αγγλικά λεξικά δίνουν τον ορισμό «πορνογραφική ταινία που απεικονίζει έναν αληθινό φόνο». Ο εν λόγω όρος πρωτοεμφανίστηκε την δεκαετία του '70 και υποτίθεται πως περιέγραφε ταινίες που απεικόνιζαν πραγματικούς φόνους.
Αντίθετα με την κοινή πεποίθηση ότι ο βιασμός έχει να κάνει αποκλειστικά με το σεξ (επειδή είναι σεξουαλικό έγκλημα), ο βιασμός έχει πολύ περισσότερο να κάνει με την επιβολή, τον έλεγχο και την επίδειξη δύναμης ενώ η ίδια η πράξη είναι περισσότερο το μέσο προς αυτά.
Πόσο πιθανό είναι οι πάσχοντες από ΙΨΔ και ιδίως όσοι κατακλύζονται από παραβατικές έμμονες ιδέες να περάσουν από τη σκέψη στην εγκληματική διάπραξη;
Η εντύπωση της τέλεσης στις φυλακές πράξεων "αυτοδικίας" σε βάρος (φερομένων ως) δραστών ειδεχθών εγκλημάτων, δημιουργεί εύλογα στο κοινό την πεποίθηση αφενός ότι παρόμοιες συμπεριφορές εμφιλοχωρούν επειδή "τέτοια εγκλήματα δεν τα ανέχεται η φυλακή", κατά το κοινώς λεγόμενο και αφετέρου ότι τελείται το έγκλημα του άρθρου 331 ΠΚ. Όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι…
Yπό το πλαίσιο της Περιβαλλοντικής Εγκληματολογίας και της Οπτικής Κοινωνιολογίας, μπορεί να αντιστραφεί αυτό το αρνητικό πρόσημο και να ληφθούν οι δημόσιες τοιχογραφίες όχι ως καταστρεπτικές για το περιβάλλον και τη φύση αλλά υποβοηθητικές για την αφύπνιση των πολιτών και των κατάλληλων θεσμών με σκοπό τη μεταβίβαση μηνύματος που αφορά την κλιματική αλλαγή. Όχι ως «έγκλημα».
Η σύγχρονη δυτική σκέψη κινείται σταθερά στον άξονα που χάραξε ο Διαφωτισμός, κατά τον οποίο η συντριπτική πλειονότητα των επιχειρημάτων προϋποθέτουν λογικά την υποστήριξή τους από επιχείρημα ή απόδειξη διυποκειμενικά ελέγξιμη και αποδεκτή.
Γενικότερα, η έννοια του «μύθου» επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Όσον αφορά το αντικείμενο αποδόμησής μας, την τέχνη του δρόμου (Street Art), σε αυτό το άρθρο, πλησιάζουμε περισσότερο την κοινωνική - ανθρωπολογική ερμηνεία
Που τελικά σταματάει ο μύθος και αρχίζει η πραγματικότητα για τον ανθρωποκτόνο κατά συρροή; Και είναι άραγε μόνο αυτοί οι μύθοι γύρω από τα αποκαλούμενα «τέρατα» των εγκληματολογικών χρονικών, των «κυνηγών» που διεγείρουν πάντα ένα νοσηρό ενδιαφέρον;
Ο επικυρίαρχος ανθρωποκτόνος κατά συρροή χαρακτηρίζεται από τους ειδικούς ως άτομο με ιδιαίτερα πλούσια φαντασία. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις το κυρίαρχο θέμα είναι ότι το επιθυμητό συμβαίνει όταν η θηλυκή παρουσία (το θύμα- ανδρείκελο) βρίσκεται υπό τον απόλυτο έλεγχο του κυρίαρχης αρσενικής φιγούρας και εξωθείται στο να πραγματοποιήσει της επιθυμίες του κυρίαρχου αρσενικού, όσο ταπεινωτικές ακραίες και αν είναι.
Η κρατούσα κοινωνική αντίληψη είναι ότι όσοι έχουν κάποια ψυχική διαταραχή είναι ταυτόχρονα επικίνδυνοι, βίαιοι και απρόβλεπτοι. Η αντίληψη αυτή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην εντυπωσιοθηρική ειδησεογραφική κάλυψη εγκλημάτων με ψυχικά αθενείς δράστες καθώς και στην επιρροή προϊόντων μυθοπλασίας.
