Η δράση ενός serial killer: John Wayne Gacy

Μουντζούρα Νίκη

Εισαγωγή

Κατά καιρούς, οι ανθρωποκτονίες ή πολυανθρωποκτονίες αποτελούν κύριο θέμα των ειδησεογραφικών εκπομπών, καταλαμβάνοντας μεγάλο μέρος του τηλεοπτικού χρόνου. [1] Ταυτόχρονα, η δράση των ανθρωποκτόνων έχει γίνει αντικείμενο επιστημονικής μελέτης και έρευνας, ενώ η ζωή αρκετών κατά συρροή δολοφόνων (serial killers) έχει προβληθεί μέσα από ταινίες. [2]

Ο όρος πολυανθρωποκτονίες ή πολλαπλές ανθρωποκτονίες αναφέρεται σε πράξεις βίας, που θίγουν επανειλημμένα και σε μεγάλο αριθμό ατόμων το υπέρτατο αγαθό της ανθρώπινης ζωής. [3] [4]

Από τη φύση του εγκλήματος η ανθρωποκτονία αποτελεί ένα από τα πιο φρικτά κοινωνικά γεγονότα και τοποθετείται στα σοβαρότερα ποινικά αδικήματα. Η συγκεκριμένη κατηγορία εγκλήματος εγείρει ποικίλα και έντονα συναισθήματα στο κοινό με πρωταρχικά αυτά του φόβου και της ανασφάλειας για το αν οι ίδιοι και οι οικείοι τους διατρέχουν κάποιο κίνδυνο. Το αίσθημα αυτό ενισχύεται κυρίως από την έκθεση και έκταση που παίρνουν τέτοιου είδους γεγονότα από τα Μ.Μ.Ε. Όσο πιο ειδεχθές και αποτρόπαιο είναι ένα έγκλημα τόσο μεγαλύτερα τα νούμερα τηλεθέασης, κι αυτό γιατί το ενδιαφέρον του κοινού κυρίως στρέφεται σε θέματα που περιλαμβάνουν «αίμα και σπέρμα». [5] [6]

Στην επιστήμη της Εγκληματολογίας και σύμφωνα με το FBI ως κατά συρροή δολοφόνος ή κατ’ εξακολούθηση ανθρωποκτόνος (serial killer) ορίζεται όποιος «τελεί τρεις ή περισσότερες ανθρωποκτονίες με πρόθεση, σε ξεχωριστούς τόπους τέλεσης, με μια περίοδο συναισθηματικής αποφόρτισης (cooling-off period) του δράστη μεταξύ των ανθρωποκτονιών». [7] [8] [9] Ο πρώτος ορισμός προήλθε από το FBI το 1992. [10] Με την πάροδο του χρόνου, υπήρξε αναθεώρησή του, από το Εθνικό Ινστιτούτο Δικαιοσύνης των Η.Π.Α καθώς θεωρήθηκε ελλιπής και ορίστηκε ως: «Μια σειρά από δύο ή περισσότερες ανθρωποκτονίες, τετελεσμένες σε ξεχωριστά εγκληματικά συμβάντα συνήθως, αλλά όχι πάντοτε, από πρόσωπο που δρα μόνο του. Οι ανθρωποκτονίες αυτές είναι δυνατόν να λάβουν χώρα σε μία χρονική περίοδο που εκτείνεται από μερικές ώρες έως μερικά χρόνια. Πολύ συχνά το κίνητρο του δράστη έχει μια ιδιάζουσα ψυχολογικής υφής προέλευση και η συμπεριφορά του, καθώς και τα ευρήματα στους τόπους τέλεσης των ανθρωποκτονιών, φανερώνουν στοιχεία σαδιστικής συμπεριφοράς και σεξουαλική απόχρωση». [11]

Τρεις είναι οι κύριες κατηγορίες πολυανθρωποκτονιών ή πολλαπλών ανθρωποκτονιών (multicides):

i) Η μαζική ανθρωποκτονία (muss murder): μεγάλος αριθμός θυμάτων σε μια μόνο δολοφονική επίθεση.

ii) Η ανθρωποκτονία κατά συρροή (serial murder): ένα θύμα ανά δολοφονική επίθεση, πολλαπλές δολοφονικές επιθέσεις σε τακτά χρονικά διαστήματα και σε πολλές τοποθεσίες.

iii) Η ανθρωποκτονία σε κατάσταση δολοφονικής μανίας (spree murder): ένα θύμα από δολοφονική επίθεση, πολλαπλές δολοφονικές επιθέσεις σε σύντομο χρονικό διάστημα και σε πολλές τοποθεσίες.[12]

Χαρακτηριστικά των κατά συρροή ανθρωποκτόνων

α) το επαναλαμβανόμενο της ανθρωποκτονίας (συνεχίζει να φονεύει μέχρι να συλληφθεί).

β) οι ανθρωποκτονίες τελούνται από έναν δράστη, ο οποίος στρέφεται προς ένα θύμα (one-on-one) κάθε φορά.

γ) κατά κανόνα δεν υπάρχει καμία διαπροσωπική σχέση μεταξύ δράστη και θύματος. δ) το κίνητρο του δράστη είναι να σκοτώσει, χωρίς να υπάρχει καμία περαιτέρω απόχρωση π.χ. πάθος (ψυχική ορμή) και τα θύματα δεν συμβάλλουν με οποιοδήποτε τρόπο στη θυματοποίησή τους.

ε) ιδιοτυπία των κινήτρων με τη σεξουαλική ικανοποίηση να υπερέχει ανάμεσα σε αυτά. [13]

Κατηγοριοποίηση των serial killer ανάλογα με τα κίνητρά τους

i) ο οραματικός (visionary)

ii) ο ιεραπόστολος (missionary)

iii) ο επικυρίαρχος/εξουσιαστής (power/control)

iv) ο ηδονιστής (hedonistic) [14]

Όσον αφορά τον ηδονιστή serial killer, που πραγματεύεται και η μελέτη περίπτωσης του άρθρου που ακολουθεί, οδηγεί στο θάνατο τα θύματά του έχοντας ως κίνητρο τη συγκίνηση, την ευχαρίστηση και κυρίως το αίσθημα της ηδονής που του προκαλεί η ίδια η πράξη της ανθρωποκτονίας (σεξουαλική και ερωτική ικανοποίηση). [15]

 Τρεις επιμέρους υποκατηγορίες ηδονιστών δολοφόνων

• ο «εκ λαγνείας» (lust serial killer)
• ο «εκστασιασμένος» (thrill series killer)
• ο «υλιστής» (comfort/gain serial killer)

Ο «εκ λαγνείας» serial killer αντλεί σεξουαλική ικανοποίηση από την ανθρωποκτόνο πράξη που συνήθως συνδυάζει με βιασμό. Επίσης, διαστροφικές πράξεις, όπως η νεκροφιλία, η ανθρωποφαγία και ο διαμελισμός του πτώματος αποτελούν μέρος του «τελετουργικού» της θανάτωσης. Επιλέγει τυχαία το ιδανικό θύμα που φέρει εκείνο το συγκεκριμένο εξωτερικό χαρακτηριστικό που τον ελκύει σεξουαλικά π.χ. χρώμα μαλλιών, σωματότυπος κ.ά., (κυρίως σαδιστικό το κίνητρο του). [16] [17] [18]

John Wayne Gacy

Ο John Wayne Gacy αποτελεί έναν από τους πιο γνωστούς Αμερικανούς πολυανθρωποκτόνους, εξαιτίας των ειδεχθών εγκλημάτων που διέπραξε. Ανήκει στους ηδονιστές και «εκ λαγνείας» serial killers, δηλαδή στην πιο επικίνδυνη κατηγορία ανθρωποκτόνων. [19] Γεννήθηκε στο Σικάγο, στο Ιλινόις των ΗΠΑ, στις 17 Μαρτίου 1942. Στην ομολογία του ισχυρίστηκε ότι διέπραξε 33 φόνους με την αστυνομία να εικάζει ότι ο αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος. Θύματά του αποτελούσαν κυρίως έφηβοι και νεαροί σε ηλικία άντρες. Ο ίδιος είχε δεχθεί κατά την παιδική του ηλικία σωματική και λεκτική κακοποίηση από τον πατέρα του που ήταν ένας συντηρητικός βετεράνος του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, αυστηρός, βίαιος και αλκοολικός. [20]

O Gacy ήταν ένα αγόρι με λίγο πιο θηλυπρεπή συμπεριφορά, δεν ήταν καθόλου αθλητικός και δραστήριος όπως τα άλλα παιδιά στην ηλικία του, είχε αρκετά παραπανίσια κιλά, λόγος για τον οποίο είχε δεχτεί bullying, ενώ αναγκάστηκε να αλλάξει 4 τοπικά γυμνάσια. Εξαιτίας των παραπάνω χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της προσωπικότητάς του, δεχόταν από τον πατέρα του μια εμφανή υποτίμηση προς το πρόσωπό του. Η κακοποιητική αυτή συμπεριφορά εκδηλωνόταν και συνδυαζόταν με προσβλητικούς και σεξιστικούς χαρακτηρισμούς, καθώς συχνά τον αποκαλούσε Σίσσυ. Η χρήση γυναικείων ονομάτων γινόταν για να τον υποβιβάσει. [21]  Λόγω αυτής της συμπεριφοράς, ο John Gacy είχε τρομερή αδυναμία στη μητέρα του και στις δύο αδερφές του. Δεν ήταν καθόλου μοναχικός στη μετέπειτα ζωή του, είχε έντονη κοινωνική δράση και εθελοντική δραστηριότητα. Μετακόμισε στο Λας Βέγκας το 1959 με σκοπό την εύρεση εργασίας, με την πρώτη του δουλειά να είναι αυτή στην υπηρεσία ασθενοφόρων, ενώ αργότερα μεταφέρθηκε σε νεκροτομείο ως σύνοδος στο Palm Mortuary. Ένα σοκαριστικό γεγονός που βίωσε στο νεκροτομείο τον έκανε να επιστρέψει στο Σικάγο και στο πατρικό του σπίτι, αφού πρώτα τηλεφώνησε στη μητέρα του, ώστε να δει αν ο πατέρας του ήταν σύμφωνος με αυτό, με τον δεύτερο να δίνει την άδεια του. Αναφορικά με το προαναφερθέν γεγονός, ο ίδιος ομολόγησε ότι ένα βράδυ σκαρφάλωσε στο φέρετρο ενός νεκρού εφήβου και αγκάλιασε το σώμα του, με αποτέλεσμα να υποστεί σοκ. Μετά την επιστροφή του στο Σικάγο, παρακολούθησε μια επαγγελματική σχολή και το 1964 έπιασε δουλειά ως πωλητής σε εταιρεία υποδημάτων, στο Σπρίνγκφιλντ του Ιλινόις, όπου αργότερα προήχθη στη θέση του διευθυντή τμήματος. Ακολουθεί η γνωριμία και ο γάμος με την Μάρλυν Μάιερς, η οποία ήταν συνάδελφός του. Απέκτησε δυο βιολογικά παιδιά, ενώ ο πατέρας της συζύγου του ήταν ιδιοκτήτης τριών καταστημάτων μεγάλης αλυσίδας εστίασης στην Αμερική, Kentucky Fried Chicken (KFC), η κεντρική διαχείριση των οποίων πέρασε αργότερα στον ίδιο σε ηλικία 24 ετών. Άρα, πρόκειται για ένα άτομο αυτόνομο, επιχειρηματία, ενεργό οικονομικά και οικογενειάρχη, στοιχεία και προφίλ ενός ευυπόληπτου πολίτη. [22] Ήταν εμψυχωτής σε παιδικά πάρτι, εθελοντικά δραστήριος, αφού πήγαινε σε παιδικά νοσοκομεία για να προσφέρει στα παιδιά χαρά κάνοντας τον κλόουν. Υπήρξε μέλος του κλαμπ κλόουν: «Jolly Joker». Ήταν γνωστός ως «Pogo the Clown» ή «Patches the Clown» λόγος για τον οποίο ονομάστηκε «The killer clown». Επίσης, ήταν πολιτικά δραστήριος με ενεργό δράση στα κοινά, καθώς είχε θέσει υποψηφιότητα στις εκλογές, ενώ ήταν αντιπρόεδρος και το πρόσωπο της χρονιάς για την οργάνωση Jaycees. Η ενεργός κοινωνική ζωή σε συνδυασμό με την αύξηση του σωματικού του βάρους, τον ανάγκασαν να διακομιστεί πολλές φορές στο νοσοκομείο, αφού η υγεία του είχε επιβαρυνθεί. Τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο δέχτηκε τη δεύτερη ομοφυλοφιλική  εμπειρία από συνάδελφό του που του πρότεινε να περάσουν ένα βράδυ μαζί. Στη συνέχεια, μετακόμισε στην Αϊόβα το 1966 μαζί με την οικογένειά του. Ακολούθησε ο χωρισμός από τη σύζυγό του, εξαιτίας της σεξουαλικής επίθεσης του Gacy σε 15χρονο γιο ενός γνωστού του, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης δέκα ετών, η οποία μειώθηκε σε 18 μήνες λόγω της καλής διαγωγής που υπέδειξε. Έπειτα, επέστρεψε στο Σικάγο. Εκεί ξεκίνησε τη δική του οικοδομική επιχείρηση, όμως το πάθος του για τα νεαρά αγόρια τον οδήγησε σε νέα σεξουαλική επίθεση 19χρονου αγοριού, το οποίο άρπαξε από το δρόμο οδηγώντας το στο σπίτι του, για να του επιτεθεί σεξουαλικά. Για την πράξη αυτή δεν του επιβλήθηκε ποινή, εξαιτίας της μη αποδοχής της κατηγορίας και της έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. [23]

Τρόπος δράσης/modus operandi

Η επιλογή των θυμάτων του γινόταν σε απομονωμένες και υποβαθμισμένες συνοικίες. Πρόκειται για άτομα χωρίς οικογένειες, ώστε να μην τους αναζητήσει κάποιος και ο ίδιος να μη γίνει αντιληπτός από τις αρχές. Δεν μπορούσε να καταστείλει την έλξη του για τα αγόρια και για το λόγο αυτό πάντα αναζητούσε νέα θύματα. «Ψάρευε» και καθοδηγούσε τα θύματα στο υπόγειο του σπιτιού του σε ένα ράντζο, όπου προέβαινε στις αρρωστημένες ορέξεις κάτω από την επήρεια ναρκωτικών και αλκοόλ. Αρχικά, ο Gacy δελέαζε τα νεαρά αγόρια με αμοιβή έναντι σεξ ή με πρόσληψη στην επιχείρησή του, με τη βλέψη να τον ακολουθήσουν στο σπίτι του, (θεωρητικά πάντα με την θέλησή τους αν και επρόκειτο για ανηλίκους). [24] Στη συνέχεια, προσπαθούσε να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, περνώντας χειροπέδες στα χέρια του με σκοπό να τους δείξει ένα μαγικό τέχνασμα και αφού τις έβγαζε με το κλειδί που είχε κρυμμένο στα δάχτυλα του, προέτρεπε τα αγόρια να κάνουν το ίδιο κόλπο. Τη στιγμή που συνειδητοποιούσαν ότι αυτό δεν ήταν εφικτό, τους έλεγε ότι «το κόλπο είναι να έχεις το κλειδί». Με αυτόν τον τρόπο κρατούσε τα θύματά του ακινητοποιημένα και μη μπορώντας να αντιδράσουν τα βίαζε και τα βασάνιζε. Επιδιδόταν σε σαδιστικές πράξεις, καθώς ήταν και σαδιστής. [25] Πολλές φορές έσερνε τα θύματά του στο μπάνιο, όπου σχεδόν τα έπνιγε στην μπανιέρα και συνέχιζε τα βασανιστήρια. Άλλη μέθοδος που χρησιμοποιούσε ήταν η τοποθέτηση ενός σχοινιού στο λαιμό των αγοριών πριν αρχίσει να το σφίγγει με τη βοήθεια μιας λαβής, λέγοντάς τους ότι πρόκειται για το τελευταίο τέχνασμα. Αυτό οδηγούσε τα θύματα σε σπασμούς για μία ή δύο ώρες πριν πεθάνουν, αν και αρκετά από αυτά «κατέληγαν» από ασφυξία, λόγω των υφασμάτων που τοποθετούσε βαθιά στο λαιμό τους. Ο χρόνος διάπραξης όλων των δολοφονιών εκτός από τις δύο τελευταίες κυμαινόταν μεταξύ 3:00πμ και 6:00πμ. Μετά το θάνατό τους, ο John Gacy τοποθετούσε προσωρινά το πτώμα κάτω από το κρεβάτι του έως και 24 ώρες προτού το θάψει, ενώ περιοδικά έριχνε στο χώρο οξείδιο του ασβεστίου για να επιταχύνει την αποσύνθεσή του. Εκτός από παιδόφιλος ήταν και νεκρόφιλος, καθώς επιδίδονταν σε ασελγείς πράξεις στα νεκρά πτώματα. Στη συνέχεια, τα διαμέλιζε και τα έθαβε στο υπόγειο του ράντζου του. Οι αρχές βρήκαν θαμμένα 26 πτώματα. [26] [27]

Το τέλος της δράσης του

Η αρχή του τέλους της δράσης του John Gacy άρχισε μετά από τη δήλωση εξαφάνισης ενός δεκαπεντάχρονου, του Ρόμπερτ Πιστ, υπαλλήλου μερικής απασχόλησης σε φαρμακείο, στον οποίο προσέφερε εργασία έναντι μεγαλύτερης αμοιβής από αυτή που ήδη λάμβανε. Προγενέστερη αναφορά του νεαρού για συνάντηση μαζί του, οδήγησε τις αρχές στον Gacy και σε έρευνα που διεξήχθη, αποκαλύφθηκε το ποινικό του παρελθόν σχετικά με τον σοδομισμό ενός άλλου 15χρονου αγοριού. Ακολούθησε έρευνα στο σπίτι του, όπου ανακαλύφθηκαν πολλά ύποπτα αντικείμενα και αστυνομικά ευρήματα όπως: ένα πιστόλι, μια σύριγγα και υποδερμική βελόνα μέσα σε ένα ντουλάπι στο μπάνιο του, χειροπέδες, βιβλία ομοφυλοφιλικού περιεχομένου και παιδεραστίας, πορνογραφικές ταινίες, ένας δονητής στο δωμάτιό του και κάψουλες νιτρώδους οξειδίου. Βρέθηκαν επίσης, μπουκάλια ψυχοτρόπων ουσιών (valium και ατροπίνη), ένα κομμάτι ξύλου με δύο τρύπες σε κάθε άκρο, πολλές άδειες οδήγησης, ένα μπλε μπουφάν και ένα εσώρουχο μικρού μεγέθους που δεν ανήκαν στον ίδιο, ενώ βρέθηκε και ένα σχολικό δαχτυλίδι με χαραγμένα τα αρχικά JAS. [28] Ο Gacy αρνήθηκε πολλάκις την εμπλοκή του με την εξαφάνιση του Πιστ, με τον ίδιο να βρίσκεται υπό στενή επιτήρηση της αστυνομίας, ενώ μετά από μαρτυρία θυμάτων και συγκέντρωσης αποδεικτικών στοιχείων από τους ανακριτές εκδόθηκε δεύτερο ένταλμα έρευνας στο σπίτι του. [29]

Ομολογία

Η έντονη δυσοσμία που υπήρχε στο υπόγειο εξαιτίας της προχωρημένης αποσύνθεσης που βρίσκονταν τα πτώματα οδήγησαν στη λύση του μυστηρίου και τελικά στην ομολογία του Gacy. Συνελήφθη και ομολόγησε  33 φόνους, ενώ είπε ότι τα περισσότερα από τα θύματά του ήταν θαμμένα στο υπόγειο του σπιτιού του. Οι αρχές βρήκαν θαμμένα 26 πτώματα. Επίσης, ισχυρίστηκε ότι πέντε από αυτά τα είχε πετάξει στον κοντινό ποταμό Ντες Πλέινς, με αποτέλεσμα να μη βρεθούν ποτέ. Γεγονός που οδηγεί την αστυνομία στο να εικάζει ότι ο ακριβής αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος. Ο ίδιος υποστήριξε ότι υπήρξε «ο δικαστής-κριτής και εκτελεστής πολλών, πολλών ανθρώπων» και ότι θα ήθελε να είναι το ίδιο για τον εαυτό του.

Αναφέρθηκε στα θύματά του με απαξιωτικά λόγια χαρακτηρίζοντάς τα ως: «αρσενικές πόρνες», «ψεύτες», «φυγάδες» και «απατεώνες». [30]

Δίκη

Ακολούθησε η δίκη, με τους συνηγόρους υπεράσπισης να αιτούνται παραφροσύνη του Gacy, αίτημα που απορρίφθηκε. Η στάση του στο δικαστήριο ήταν ειρωνική, αφού υποστήριζε αστειευόμενος ότι το μοναδικό του έγκλημα ήταν ένα «μη αδειοδοτημένο νεκροταφείο». Οι δικαστές για την ετυμηγορία της απόφασής τους, έλαβαν υπόψη τους την κακή σχέση με τον αλκοολικό πατέρα του, καθώς και ένα τραυματισμό που είχε ο Gacy στο κεφάλι όταν ήταν νέος που οδήγησε σε απώλεια της συνείδησής του.[31] Το δικαστήριο έκρινε ένοχο τον John Gacy στις 13 Μαρτίου 1980 και τον καταδίκασε σε θάνατο. Η θανατική ποινή εκτελέστηκε στις 10 Μαΐου 1994 με θανατηφόρο ένεση και με την κοινή γνώμη να πανηγυρίζει για την έκβαση της υπόθεσης ως δικαίωση για τα θύματα. [32]

Κοινές αποδοχές

Οι serial killers επιζητούν την άκρατη ηδονή, ενώ διακατέχονται από μία ναρκισσιστικού τύπου συμπεριφορά με διαταραχή της προσωπικότητας. Κατά κανόνα δεν είναι «παράφρονες» ώστε να μην τους καταλογίζονται οι πράξεις τους. Θεωρούν ότι τα θύματα είναι αντικείμενα μέσω των οποίων θα ικανοποιήσουν το στόχο τους και υπάρχει ένα είδος εθιστικής συμπεριφοράς με το έγκλημα. Η δολοφονία βιώνεται σαν πράξη επιλογής και σαν πράξη ικανοποίησης. Όταν μιλάμε για κατά συρροή ανθρωποκτόνους, δεν μιλάμε για επαγγελματίες δολοφόνους. Οι πρώτοι λαμβάνουν ένα είδος ηθικής ικανοποίησης, ενώ οι δεύτεροι έχουν χρηματικές απολαβές. [33] Σε κάθε περίπτωση υπάρχει εκλογίκευση από τον κατά συρροή ανθρωποκτόνο όσον αφορά στη βία που ασκείται και περιέχεται στην πράξη του. Σκοτώνουν χωρίς να υπάρχουν τύψεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αναγκαστικά υποβόσκει  κάποια ψυχική νόσος, καθώς άλλο είναι η ψυχική ασθένεια και άλλο η ψυχική διαταραχή.[34] [35]

Τα άτομα αυτά συνήθως είναι άνθρωποι «της διπλανής πόρτας, χωρίς να δίνουν δικαιώματα. Τέλος, μέσα τους υπάρχουν κατάλοιπα βιωμάτων από την παιδική ηλικία. Έχουν βιώσει ή ήταν μάρτυρες βίας και μεγάλωσαν σε μη υγιές οικογενειακό περιβάλλον». Είναι άτομα που κρύβουν μέσα τους μια φοβία ή ένα απωθημένο ή μια τραυματική εμπειρία, το οποίο εκδηλώνουν σε κάποια φάση. Επιλέγουν τα θύματά τους να είναι πιο αδύναμα από αυτούς και ο λόγος είναι για να νιώθουν ασφάλεια πως δεν θα έχουν επιπτώσεις. [36]

Κάποιοι από αυτούς, οι περισσότεροι συνήθως από πολύ μικρή ηλικία, εμφανίζουν φαντασιώσεις θανάτου και βίας τις οποίες και πραγματοποιούσαν σε ζώα. Είναι η γνωστή τριάδα συμπτωμάτων όπως καταγράφηκε από τον Αμερικανό ερευνητή Τζ.Μ. ΜακΝτολναλντ , «η τριάδα ΜακΝτόναλντ», [37] η οποία περιλαμβάνει την θανάτωση και τον βασανισμό μικρών ζώων, την εμμονή με τη φωτιά (εμπρησμός), και την χρόνια ονείρωξη. Τέλος, κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, δεν ήταν λίγοι αυτοί που υπέστησαν ψυχική και σωματική κακοποίηση. Αλλά και η σχέση τους με τους γονείς και κυρίως με την μητέρα διαδραματίζει έναν εξίσου σημαντικό ρόλο. Κάποιοι από αυτούς εμφανίζουν ασυνήθιστη-αφύσικη σχέση με την μητέρα τους. [38]  [39]

Συμπεράσματα

Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι η υπόθεση του John Gacy, έρχεται σε αντιδιαστολή με κάποια στερεότυπα που υπάρχουν σχετικά με το προφίλ των serial killers και έχουν καθιερωθεί λανθασμένα στο μυαλό των ανθρώπων π.χ. ότι είναι μοναχικά και απομονωμένα άτομα, χωρίς συναισθηματικούς δεσμούς και έλλειψη οικογένειας. [40] [41] Στην περίπτωση του Gacy αυτό καταρρίπτεται, καθώς ήταν ένα πολύ κοινωνικό άτομο που είχε δημιουργήσει οικογενειακούς δεσμούς. Επίσης, ότι δεν έχουν κοινωνικές δεξιότητες, ότι έχουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στην εμφάνισή τους και χαμηλό δείκτη νοημοσύνης. Ούτε τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά ισχύουν στην παραπάνω περίπτωση, αφού ο συγκεκριμένος serial killer ήταν ένα ιδιαίτερα ευφυές άτομο κατέχοντας σημαντικές θέσεις και με ενεργό πολιτική δράση. Συχνά, οι δράστες επιλέγουν αδύναμα θύματα για να νιώθουν ότι θα πετύχουν το σκοπό τους. Αρκετοί είναι αυτοί που κρατούν και «αναμνηστικά» από τα θύματά τους, γεγονός που επιβεβαιώνεται και στην περίπτωση του Jonh Gacy, αφού τα περισσότερα από τα θύματα ήταν ανήλικα αγόρια, προσωπικά αντικείμενα των οποίων βρέθηκαν στο σπίτι του μετά από έρευνα της αστυνομίας. Η άποψη πως ένας κατά συρροή δολοφόνος είναι ψυχοπαθής ή σχιζοφρενής δεν είναι απόλυτη, καθώς οι περισσότεροι έχουν αντίληψη ηθικής και κανόνων, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να κάνουν αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις. [42] Ακόμα, πολλοί υπήρξαν θύματα σωματικής και ψυχικής κακοποίησης κατά την διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας. Κάποιες φορές η κακοποίηση του παιδιού είναι τόσο έντονη και τόσο βάναυση, ώστε αποτελεί τον κύριο παράγοντα δημιουργίας του εκτός του φυσιολογικού- βίαιου χαρακτήρα των serial killers. Συνήθως, προέρχονται από οικογένειες όπου είτε ο πατέρας είχε εγκαταλείψει την οικογένεια, όταν το παιδί ήταν μωρό, είτε ήταν ιδιαίτερα αυταρχικός και βάναυσος.[43] Η παραπάνω άποψη ταυτίζεται με την περίπτωση του Gacy, αφού η σχέση με τον πατέρα του ήταν «προβληματική».

Μουντζούρα Νίκη

Κοινωνιολόγος